Jak Polacy zdobyli Monte Cassino. W 80. rocznicę bitwy. Część II

„Wielki zaszczyt spotkał ppor. Kazimierza Gurbiela i jego trzynastu ułanów z dywizyjnego  pułku rozpoznawczego. Weszli jako pierwsi na Górę klasztorną. […] Dla nas ta góra była najbardziej niedostępnym szczytem świata, trudniejszym do zdobycia, niż Mount Everest, niż Nanga Parbat… Lecz tędy prowadziła droga do Polski” – tak o słynnej wiktorii polskiego oręża mówił ppor. Witold Domański. Za naszą i waszą wolność my żołnierze polscy oddaliśmy Bogu ducha, ciało ziemi włoskiej, a serca Polsce. Sentencja wyryta na kamieniu znajdującym się na Cmentarzu żołnierzy II Korpusu na Monte Cassino

Bitwa o Monte Cassino była dla Polaków mordercza i krwawa, ale wygrana. Okupowany przez Niemców klasztor benedyktynów, a właściwie już jego ruiny, zostały zdobyte 18 maja 1944 roku przez żołnierzy II Korpusu gen. Władysława Andersa. Na znak tego historycznego zwycięstwa pośród osnutych dymami gruzów rozległ się Hejnał Mariacki odegrany przez plutonowego Emila Czecha. Obwieszczał wszem wobec, że Polacy przełamali linię Gustawa i otwarli aliantom drogę na Rzym. Zza kamieni wyjrzały żołnierskie twarze – „śmiertelnie zmęczone, zarośnięte, brudne, lecz oczy strzelców karpackich pełne były blasku i łez. Ci zahartowani w wielu ciężkich bojach żołnierze, otrzaskani na stokach Monte Cassino z widokiem tak potwornej ilości śmierci, rozmazali się jak dzieci, kiedy po tylu latach tułaczki, nie z radia, ale z niezdobytej dotąd niemieckiej twierdzy, wśród padających gęsto pocisków usłyszeli sygnał